کودکیهایم را جایی همین گوشه کنارها گم کرده ام ...

وااااای !

ما در همین یکی دو روزه کشف کردیم که چقدر اعتقادات مذهبی دوستان جوانمان ضعیف است و یا اینکه شاید هیچ کدامشان کارمند نیستند که فرق روز تعطیل را از غیرتعطیل تشخیص بدهند و مناسبت  تعطیل بودن یک روز را ایضا . و اینگونه شد که هیچ کس ندانست دیروز تعطیل بوده و چرا تعطیل بوده اصلا و همه گمان کردند ما تولد شخص خاصی را به او تبریک گفته ایم حتی همین خواهر جان خودمان ! آخر خواهر جان تو که دیگر میدانی ما شخص خاص نداریم فعلا و جز خودمان تولد هیچ کسی را توی وبلاگمان متبرک نکرده ایم تا حالا .

ای جوانان بروید اعتقاداتتان را محکم کنید که اسلام سخت لرزید یا حداقل بروید یک جایی استخدام شوید تا گزینشتان کنند و شما هم چهارتا مناسبت را یاد بگیرید حداقل . این را که میگوییم برای خودتان خوب است وگرنه خر ما که از پل گذشته است خیلی وقت پیشترها ....!

یکم :

هر چند به من اعتبار چندانی نیست

تا عاشقیم قرار چندانی نیست

ما با هم از این بادیه ها میگذریم

دلتنگ نشو ، نه ، کار چندانی نیست.

                                        

دوم :

تولدت مبارک ....

   راستی

    شعر مرا میخوانی ؟

پ.ن : منظورم نیمه شعبان بود ( قابل توجه دوستان عزیز )

رویا

من گنگ خواب دیده و عالم تمام کر           من عاجزم ز گفتن و خلق از شنیدنش

                                  

من خواب ماه را دیده ام

و آن سه ستاره سبز را

و خوب میدانم

فردا روز بزرگیست .

***

من خواب دیده ام ....

آدمها می آیند

می روند

مثل روزها

مثل شبها

مثل همین دیشب

                 که دیگر نیست .

.......

این همه ی دلیل زندگیست !

                               

عاشقان همه از نسل حوایند ....

آی آدما که اسمتون آدمه                    حرفای قلبم واستون مبهمه

تو آسمون کمون رنگی ساختین            از دل حوا که خبر نداشتین

حوای من یه آدم غریبه                         کجای حرف من آخه عجیبه

حوای من دلش میخواد گم بشه           اون نمی خواد شبیه مردم بشه

شبیه مردمی که بت پرستن                 فکر می کنن خدا رو می پرستن

مردمی که هنوز خدا ندیدن                   سیب بهشتی رو هنوز نچیدن 

نه سیب خوش طعم و نه بوی گندم      حوای من غریبه بین مردم

حرف دلش رو هیچ کسی ندونه            خدا فقط راز اونو می دونه

آخه دلش یه جایی بالا گیره                  واسه همین دلش میخواد بمیره

خدام دلش برای اون تنگ شده             دلتنگ اون چشمای خوشرنگ شده

خدا دلش هنوز پیش اونه                      کی میدونه خدا چه مهربونه

کی میدونه عشق خدایی چیه              کی میدونه درد جدایی چیه

یه روز بهش گفت برو به سلامت            حالا باید صبر کنه تا قیامت

تا روزی که دوباره تنها باشه                  دوباره اون باشه و حوا باشه .

جماعت من دیگه حوصله ندارم .....

آدما به حکم آدم بودنشون مجبورن با هم زندگی کننن ، مجبورن خودخواهانه رفتار کنن ، مجبورن همدیگه رو آزار بدن ، مجبورن .....

من اگه نخوام آدم باشم باید کیو ببینم ؟؟!

* میشه فقط یه مدت کوتاه کسی کاری بهم نداشته باشه ؟

من خسته ام

باور کنید .

بیا حداقل همین یک فردا را آنقدر با هم مهربان باشیم که ـ حتی اگر دروغ ـ فکر کنم زندگی چقدر قشنگ است !

                      

یه شب مهتاب

ماه میاد تو خواب

                  منو میبره    کوچه به کوچه

                  باغ انگوری   باغ آلوچه ....

حرف تازه ای به خاطرم نمی رسد ، ورنه لال نیستم !

                                

سالهاست غزلی تازه نگفته ام انگار

غزلی که

به رنگ چشمهای کسی باشد

کسی که مثل غزل ، بزرگ

مثل سپیدهایم ، شفاف

مثل دوبیتی

             عزیز باشد !

کسی که مثل شعر

           همیشه ، باشد .

همه کوچه ها که بن بست نیست

یکی از همین کوچه ها ، کوچه دلباز ما و شماست ....

خوبی این دنیای مجازی این است که می توانی خودت دنیای خودت را انتخاب کنی و مجبور نیستی جایی بمانی که دوست نداری و کسی را تحمل کنی که دوست نداری و حرفی را بزنی که دوست نداری . اصلا هر کار که دوست داری می کنی . می توانی بروی به دنیاهایی که دوست داری سرک بکشی . هر که را دوست داری اد کنی و دنیای هر که را دوست داشتی لینک کنی و هر وقت هم از هر که بدت آمد delete . به همین راحتى !

وقتی هم حوصله هیچ کس را نداری میتوانی نظرات وبلاگت را غیر فعال کنی تا از دست همه راحت شوى .

وجه مشترک تمام آدمهای اینجا این است که از دست تنهایى فرار کرده اند آمده اند اینجا تا خودشان را فراموش کنند .

حداقل خوبی اینجا این است که دنیایت همان جورى است که تو دلت میخواهد . برای همین هم هست که اینجا مجازى است . واقعى نیست .

واقعیت همیشه همان چیزى است که تو دوست نداری !

......

هر از گاه به طرزی مایوس کننده به این نتیجه آزار دهنده میرسم که آرزوهایم مرده اند ، تمام شده اند ! و این بدترین اتفاق برای یک آدم زنده است . هر چند سعی می کنم خودم را مشغول امور دیگر کنم تا فراموش شود این واقعیت تلخ ، اما خودش گاه گاه می آید و سرک می کشد به زندگیم .......رویاهایم چه شده اند ؟ ........

آدمها یادشان می رود که همیشه مسئول زندگی آدمهای دور و برشان  هم هستند و برای همین است که گاه با اتفاقات آزاردهنده زندگی خودشان ، بد خرابت می کنند . همیشه بلاهت انسانها آزارم می دهد !

چرا برای اثبات بودنمان ، اشتباهاتمان را ، مصرانه تکرار می کنیم ؟

می دانی چرا خیلی خسته ام ؟

- تحمل فکر کردن را هم دیگر ندارم ! .

اگه تو یه قرعه کشی یک میلیارد تومن برنده بشی با این شرط که باید بیست و چهار ساعته همشو خرج کنی وگرنه ازت پس میگیرنش ، چه جوری خرجش میکردی ؟